İnci Ayan BİROL
İlk sıla hasretimiz olan Viyana’da, 1965-1966 yılları arasında bir sene kaldık. O sene eşim, Viyana’ya 70 km uzakta olan Seibersdorf ’daki araştırma reaktöründe çalışma yapmak üzere, Uluslar Arası Atom Enerjisi Ajansı’ndan bir senelik burs almıştı. Ben ise bu hasreti fırsat bilip, o tarihlerde Viyana müzelerinde teşhir edilmekte olan, Osmanlı Türk eserlerini daha yakından tanımak arzusu ile kolları sıvadım. Böylece bir yıl devam eden, oldukça yoğun çalışma sonucu, imkân nispetinde toplayabildiğim resim ve bilgilerle yurda döndüm. Dönüşte Viyana’dan getirdiklerimi, Prof. Dr. Süheyl Ünver Bey ile paylaştığım günlerden bir gün, aziz hocam gurbette kalan bu eserlerimiz için duyduğum hüznü fark etmiş olacak ki; “Kızım üzülme, onlar bizim yurt dışındaki kültür elçilerimizdir.” diyerek beni teselli etmişti.
